Wat is jouw tinnen poppetje?

Ik sprak laatst iemand die iets bijzonders zei. “Het maakt niet uit wáárin je bevlogen bent,” vertelde zij. “Al verzamel je tinnen soldaatjes. Als je er maar ergens echt vuur voor voelt.”

Sindsdien laat die zin mij niet meer los. Want vaak denken we dat bevlogenheid iets groots moet zijn: een indrukwekkende carrière, een passie die anderen bewonderen, een droom die applaus oplevert. Alsof jezelf zijn pas telt wanneer het zichtbaar en succesvol is.

Maar juist in de kleine, misschien zelfs wat eigenaardige liefdes zoals tinnen soldaatjes, postzegels, moestuintjes, boeken die niemand anders leest, uren verdwalen in muziek schuilt vaak de zuiverste vorm van jezelf zijn.

Daar waar je geen likes nodig hebt. Waar je niets hoeft te bewijzen. Waar je gewoon mag dóen, omdat het jou vreugde geeft.

Het verschil tussen echt en ogenschijnlijk groot

We leven in een wereld waarin presteren meetbaar is. Hoeveel volgers heb je? Hoe snel ren je die 10 kilometer? Hoe succesvol lijkt je leven op Instagram of LinkedIn? We laten onszelf zo vaak afrekenen op cijfers, tempo’s en ook applaus.

Maar dat is niet waar bevlogenheid over gaat. Bevlogenheid gaat over die stille energie die je voelt als je doet wat je hart raakt. Die flow waarin de tijd even ophoudt te bestaan. Waar je voor niemand anders bezig bent, behalve voor jezelf.

En dat is vaak het moment waarop je het meest jezelf bent.

Wat is jouw tinnen poppetje?

Sinds dat gesprek stel ik die vraag steeds vaker aan mensen: “Wat is jouw tinnen poppetje?”

En het is mooi om te zien wat er gebeurt. Eerst komt er vaak verwarring. “Tinnen poppetje? Ik heb niks bijzonders.” Maar even later verschijnt er een glimlach. Want iedereen heeft er een.

- Voor de één is het de stilte van een moestuin.

- Voor de ander het verzamelen van vinylplaten.

- Voor iemand anders lange wandelingen met de hond, of tekenen in de avonduren.

Het maakt niet uit wat het is. Het doet ertoe dát het er is.

De moed om klein te durven zijn

We zijn geneigd onze passies af te meten aan hoe groot of bijzonder ze lijken in de ogen van anderen. Maar misschien vraagt trouw blijven aan jezelf juist de moed om klein te durven zijn. Om te erkennen dat jouw hart sneller klopt van iets wat voor een ander misschien totaal onbelangrijk lijkt.

En toch is dat misschien wel het meest waardevolle dat je kunt delen. Want authenticiteit zit niet in perfectie, in grootsheid of in succes. Authenticiteit zit in het licht in je ogen wanneer je praat over dat ene ding dat jou raakt.

Een vraag voor jou

Dus ik stel hem ook aan jou:

Wat is jouw tinnen poppetje?

Het antwoord hoeft niemand te imponeren. Het hoeft niet winstgevend, nuttig of instagramwaardig te zijn. Het hoeft alleen maar van jou te zijn.

Want misschien begint jezelf zijn precies dáár: bij het koesteren van dat kleine ding dat je bevlogen maakt, zonder reden, zonder bewijs, zonder publiek.

“Je echte zelf herken je vaak in de dingen waar je zonder moeite je hart in legt.”