FOMO: Het gemis als keuze, over de kunst van niet gaan

Een vrije avond. Mijn agenda liet ruimte, mijn hoofd schreeuwde stilte. Toch voelde ik de druk. Een uitnodiging, geen verplichting – maar in mijn lijf begon iets te wringen. Zou ik niet? Moest ik niet?

Wat als daar iets gebeurde wat ik niet wilde missen?

Het is een herkenbaar mechanisme dat zich stilletjes onder onze sociale vanzelfsprekendheden nestelt: de angst om buiten de kring te vallen, om niet mee te doen. Niet alleen uit nieuwsgierigheid of betrokkenheid, maar uit het verlangen er bij te horen. En dus zeggen we vaak ja, terwijl ons lichaam al lang op de rem staat.

We noemen het FOMO – Fear of Missing Out. Maar de angst om iets te missen zegt vaak meer over onze relatie met onszelf dan met de buitenwereld.

⸻

Altijd verbonden, steeds verder van jezelf

We leven in een tijd waarin geen moment ongemerkt voorbij hoeft te gaan. Elk feestje, elke gelegenheid, elk uitzichtpunt wordt gedeeld. Er is altijd iets beters, mooiers, gezelliger, en we zijn er altijd slechts één klik vandaan. Het digitale sociale weefsel maakt dat we voortdurend op de hoogte zijn van waar we niet zijn.

En toch is het opmerkelijk: hoe voller onze schermen, hoe leger we ons soms voelen. De paradox van verbondenheid is dat het onze aandacht naar buiten trekt, terwijl het ons steeds verder wegvoert van binnen.

⸻

De keerzijde van keuzevrijheid

Vrijheid is een zegen – totdat het een last wordt. Keuzevrijheid veronderstelt dat we weten wat we willen, dat we durven kiezen, en vooral: dat we kunnen leven met wat we níét kiezen.

Maar juist dat laatste blijkt lastig. Elke keuze is ook een verlies, en hoe meer opties we hebben, hoe groter dat gevoel van gemis wordt. Het is geen nieuwe worsteling – wie goed kijkt, herkent hierin een oude menselijke honger: die naar betekenis, bevestiging, verbinding. Maar onze tijd heeft die honger gevoed met overvloed.

⸻

De kunst van het missen

Wat ik de laatste jaren leer – langzaam, soms tegenstribbelend – is dat je nooit echt iets mist, zolang je werkelijk aanwezig bent bij wat je wél kiest. Een gemiste avond is geen verlies als het ruimte biedt aan rust. Een lege dag is geen leegte, als je erin thuiskomt bij jezelf.

Sterker nog: ik ben er nooit écht alleen. Ik ben altijd met mezelf. En met mezelf is het verrassend vaak goed toeven, als ik de tijd neem om te luisteren.

Dat vraagt oefening. Niet in afstand nemen van de wereld, maar in nabijheid oefenen bij jezelf. Het vergt geen opsluiting, maar helderheid. Geen afwijzing van het sociale, maar een herwaardering van het persoonlijke.

⸻

Van FOMO naar iets diepers

De term JOMO – Joy of Missing Out – klinkt luchtig, bijna ironisch. Maar wie echt leert om te missen, ontdekt iets wat verder gaat dan vreugde: het is vrijheid. Niet als groot gebaar, maar als stille toestemming. De vrijheid om aanwezig te zijn bij wat nú is, zonder de schaduw van het mogelijke.

In een wereld vol geluid is stilte een keuze. En in een wereld die vraagt om zichtbaar te zijn, is het moedig om af en toe onzichtbaar te blijven – niet uit angst, maar uit vertrouwen. Want soms ontstaat juist in het niet gaan de ruimte voor dat wat er werkelijk toe doet.

---

Je staat niet alleen. Al honderden vrouwen lazen dit. Deel jij het met de volgende?