De stilte in een vol leven – waarom vrouwen verdwalen in een leven dat klopt

“Wat is er met je aan de hand?” vroeg het Witte Konijn.

“Ik ben mezelf kwijtgeraakt,” antwoordde Alice.

“Waarom ga je haar dan niet zoeken?”

“Omdat ik weet dat ik haar hier niet ga vinden.”

Ze heeft alles: een goed inkomen, een partner, een volle agenda, culturele uitstapjes, een yoga-abonnement. Niets ontbreekt — en toch ontbreekt er iets. Niet groots. Niet acuut. Maar stil.

Ze merkt het aan kleine dingen. Haar vermoeidheid die niet weggaat. Het gebrek aan oprechte vreugde. De dagen die gevuld zijn, maar niet vervullend. Een gevoel van leegte in een leven dat, objectief gezien, klopt. En dat is precies het probleem.

⸻

📉 De paradox van het perfecte leven

In de spreekkamer van therapeuten, in de stilte na vergaderingen, in WhatsApp-gesprekken met vriendinnen, klinkt steeds vaker een ondertoon van onverklaarbare onvrede. Geen depressie. Geen burn-out. Maar wel: vervreemding. Onverschilligheid. Moeheid zonder fysieke oorzaak.

Volgens het RIVM groeit het aantal vrouwen in de leeftijd 35–50 met ‘vage’ klachten: slaapproblemen, een vlak gevoel, onvermogen tot genieten. Ze functioneren prima, vallen niet uit. Maar ergens zijn ze zichzelf kwijtgeraakt.

⸻

🧠 De nieuwe druk: niet presteren, maar betekenisvol zijn

Waar vorige generaties streden om vrijheid, balans en financiële onafhankelijkheid, worstelt deze generatie met iets minder tastbaars: zin. In een wereld vol mogelijkheden is het nu niet genoeg om ‘alles te hebben’. Je moet er ook nog iets mee doen: betekenisvol werk, een rijk innerlijk leven, zichtbaar geluk.

Zelfs ontspanning is een project geworden. We boeken stilteweekenden, ademen bewust, kopen journals met gouden randen. Maar hoe voller het leven van buiten, hoe stiller het kan worden van binnen.

⸻

🎭 Goed spelen, weinig voelen

Wat veel vrouwen ervaren is geen overspanning, maar een verlies aan resonantie. Ze leven naar verwachting. Ze zorgen goed voor anderen, voor hun werk, voor hun reputatie. Maar ergens zijn ze het contact met zichzelf kwijt.

Hun binnenwereld is vaak volledig aangepast aan de buitenkant. Zelfs emoties worden gemanaged. Ruimte voor twijfel, stilstand of zinloosheid is er nauwelijks. Terwijl juist daarin de kans ligt op echt contact — met jezelf.

⸻

🚨 Niet jezelf verliezen in één klap, maar in kleine stapjes

Deze leegte ontstaat niet ineens. Ze komt via gewoontes: te lang doorgaan zonder te voelen, te vaak ‘prima’ zeggen, te weinig ruimte maken voor het onaffe. Wat overblijft is een vrouw die haar leven perfect beheerst — en zich er niet meer in herkent.

Dat is geen persoonlijke zwakte, maar een systeemfout. In een cultuur die optimaliseert, is er weinig plek voor het niet-weten, het ‘niets’, het onaffe. Terwijl juist daar — in het stille midden — iets ouds en echts op je kan wachten: jezelf.

⸻

🧩 Geen oplossing, wel richting

De vraag is niet: Hoe word ik weer gelukkig?

De betere vraag is:

“Wat in mijn leven is van mij, en wat speel ik na?”

Vrouwen hoeven niet nóg een doel, nóg een coach, nóg een plan. Wat ze vaak nodig hebben, is toestemming. Om niets te moeten. Om zich leeg te mogen voelen. Om ruimte te maken voor vragen zonder antwoord.

⸻

🔚 Tot slot

Misschien is leegte geen tekort, maar een begin.

Misschien hoef je jezelf niet opnieuw uit te vinden, maar alleen terug te durven keren.

Zoals Alice fluisterde:

“Ik ga mezelf zoeken. En dit keer weet ik dat ik haar in stilte zal vinden.”

Iedereen kent wel een ‘Alice’.

Deel dit artikel met haar — of met jezelf in een ander leven.