Wie bepaalt wat jij waard bent?

Over oordeel, uitstelgedrag en de kracht van je eigen pad volgen

We worden geboren met een stem, een intuïtie, een richting. Maar ergens onderweg gaan we luisteren naar anderen. Naar cijfers, prestaties, meningen. En langzaam begint het te knagen:

Ben ik goed genoeg? Mag ik dit wel doen? Wie ben ik om dit te willen?

Zonder dat we het doorhebben, geven we het oordeel over ons eigen leven uit handen.

Aan werkgevers. Aan ouders. Aan algoritmes. Aan systemen die doen alsof zichtbaarheid hetzelfde is als waarde. En dus blijven we hangen — in plannen, denken, visualiseren, uitstellen.

Maar stel jezelf vandaag één simpele vraag:

Wie bepaalt eigenlijk wat jij waard bent — en waarom zou jij die macht niet gewoon terugpakken?

⸻

De stille kracht van vrouwen die nog niet begonnen lijken

Niet iedereen schreeuwt. Niet iedereen heeft een businessplan, een podcast of een strak gelikte elevator pitch. Sommige mensen werken in stilte. Ze observeren, voelen, onderzoeken. Niet omdat ze niet durven — maar omdat ze zorgvuldig zijn.

Psycholoog Adam Grant noemt dit slow incubation — ideeën die rijpen in stilte.

“Soms is uitstel geen angst, maar een vorm van voorbereiding,” schrijft hij.

In een wereld die tempo en zichtbaarheid verwart met succes, is dat een revolutionair inzicht.

⸻

Waarom we willen, maar vaak niet doen

Het lijkt zo simpel: als je iets écht wil, dan doe je het toch gewoon?

En toch blijkt uit gedragswetenschap keer op keer dat er een kloof bestaat tussen verlangen en daadkracht.

Je weet wat je wil. Of in elk geval wat je niet meer wil. En toch blijf je hangen. In overdenken, analyseren, nog één podcast, nog één cursus.

Dat is geen luiheid. Dat is wachten op toestemming.

Op het juiste moment. Op bevestiging. Op zekerheid. Maar die komen zelden vanzelf.

⸻

Niet lullen, maar poetsen — of toch niet?

We leven in een tijd waarin actie verheerlijkt wordt. Niet lullen maar poetsen is het devies. Gewoon gáán.

Maar wat als het geen onwil is, maar een systeem dat jou klein houdt?

De meeste mensen hebben geen gebrek aan ideeën, maar aan veiligheid. Innerlijke toestemming.

En zolang je gelooft dat een ander moet bevestigen dat jij ‘klaar’ bent, blijf je bewegen in cirkels — zonder vertrek.

⸻

Symbolische actie of echte beweging?

Een valkuil waar veel vrouwen in stappen, is wat gedragswetenschappers symbolische actie noemen:

Je bent druk, maar je komt nergens. Je maakt een moodboard. Schrijft een planning. Volgt een training. Maar je belt dat ene contact niet. Je lanceert die pagina niet. Je zegt het niet hardop.

Het lijkt op beweging. Maar het is een vorm van controle houden — zolang je plant, hoef je het nog niet te doen.

En zolang je het niet doet, loop je geen risico. Maar je groeit ook niet.

⸻

De waarde van wat niemand ziet

We moeten af van het idee dat je eerst iemand moet worden voordat je iets betekent.

Je bent al iemand. Ieder mens voegt iets toe, of je nu zichtbaar bent of niet.

Niet iedereen is een leider, spreker of strateeg.

Sommige mensen dragen bij door hun aanwezigheid, hun zorg, hun scherpe intuïtie.

Dat is geen bijrol. Dat is fundament.

⸻

Je hoeft niemand te overtuigen om te beginnen

Stop met wachten. Op moed. Op zekerheid. Op toestemming.

Je hebt het al in je. Niet als iets groots, niet als prestatie — maar als bestaansrecht.

Je mag het op jouw manier doen. In stilte. In kleine stappen.

Traag. Intuïtief. Niet perfect. Maar echt.

Kortom:

Je hoeft niemand te overtuigen om te beginnen.

Je hoeft niet beter, zichtbaarder, zekerder te zijn.

Je hoeft alleen te stoppen met doen alsof een ander daar iets over te zeggen heeft.

Dus stel jezelf vandaag nog één vraag:

Als jij niemand meer laat bepalen wat je waard bent — wat verandert er dan?

Voel jij dat het tijd is om jouw eigen pad te kiezen?

Plan een vrijblijvende kennismaking en ontdek wat er mogelijk wordt als jij het stuur weer in handen neemt.

👉 Plan hier je kennismaking